En ons avontuur in Laos gaat al weer verder…!!

Het werd tijd om de hoofdstad Vientiane achter ons te laten. Aangezien de datum waarop we zouden beginnen met werken steeds dichterbij kwam besloten we een nachtbus naar Zuid-Laos te nemen. Tot onze verbazing bleken er geen stoelen, maar bedden in de bus te zitten. Redelijk luxe, al waren de bedden van aziatisch formaat. Om 6uur ‘s ochtends kwamen we in Paksé aan. Ondanks de gebroken nacht, lepeltjelepeltje in de bus te hebben gelegen, besloten we er toch op uit te trekken. Het bolavenplateau (het gebied waar Pakse ligt) staat namelijk bekend om zijn koffie- en theeplantages, watervallen en dorpen met etnische minderheden. Het is dan ook erg populair bij backpackers om hier een paar dagen rond te trekken met een motorbike. We kozen er voor om een dagtrip te maken en huurden een scooter, wat een motor bleek te zijn… Dit avontuur was daarom tevens Ranies eerste motorrijles (alleen dan zonder instructeur). Ver kwamen helaas niet, want na 20 minuten kwamen wij er achter dat we op een gegeven moment 60km p/h reden met een platte band. Erg gevaarlijk dus. Het ventiel was kapot waardoor vanaf het begin van onze rit de lucht langzaam weggelopen was. Nadat allerlei locals voor ons het probleem geanaliseerd hadden en we glaasjes water hadden gekregen besloten we toch dat we beter terug konden gaan. Beetje jammer maar niks aan te doen, de rest van de dag hebben we lekker geluierd, ook wel eens fijn! De volgende dag besloten we nog een poging te wagen en wat vroeger te vertrekken. Onverwacht kwamen we het Belgische stel tegen die we al drie keer eerder tijdens de reis tegenkwamen en zijn we met z’n allen met de tuktuk gegaan naar het mooie gebied gegaan. De eerste waterval, het waren er eigenlijk twee, waren enorm hoog en kon je alleen vanaf een afstandje bekijken. De tweede waterval was iets kleiner, maar zeker niet minder indrukwekkend. Een heerlijk parkje erom heen waar we onze eerste duik namen met een sari aan(wikkeldoek, die de Laotiaanse vrouwen dragen tijdens het baden).
De volgende ochtend vertrokken wij richting één van de 4000 eilanden, Don Det. We dachten een keertje luxe te gaan reizen (anders nemen we alleen local bussen) in een VIP-busje met airco. Wij waren de laatste 2 personen om in te stappen, Suz voorin en Raan achterin. Achterin bleek alleen nog een uitvouwbare stoel over die van draadjes aan elkaar hing. Na een hoop commotie is ze toch maar gaan zitten/liggen met 2 enorme kussens en een backpack om de stoelleuning overeind te houden, levensgevaarlijk. Een achtbaanervaring in een VIP-bus. Uiteindelijk toch veilig aangekomen en met een bootje naar het eilandje. Het gebied van de 4000 eilanden is een deel van de Mekong-rivier. In dit gebied is de rivier maarliefst 13 km breed. In deze rivier liggen vele eilandjes, veelal onbewoond. Don Det staat bekend om de relaxte-laid-back-sfeer, allemaal hutjes, 3 kleine winkeltjes/restaurantjes en 3 uur per dag elektra. Niets te doen dus, en wat hadden wij zin in niets doen…althans lezen, schommelen in de hangmatten en eten.
Maar niets doen is toch moeilijker dan we dachten. De volgende dag hebben we een fiets gehuurd en zijn we het eiland over gefietst en met een brug naar het volgende eiland gereden. Don Kon is een wat groter eiland en heeft een paar dorpjes, 2 ministrandjes (nou ja strand, zand naast de bruine Mekong) en een prachtige waterval. De waterval was echt een hoogtepunt, het water kwam werkelijk van alle kanten aan zetten en het geluid was oorverdovend. De indrukwekkendste tot nu toe…:)
De volgende dag besloten we toch maar eens echt te gaan luieren…
Vroeg opgestaan om een hele dag te kunnen relaxen, heerlijk!! Maar binnen enkele seconden liepen we al weer een bekende tegen het lijf. Ryan uit Canada en zijn in Vietnam opgeduikelde Australische reisgenoot reizen op de motor heel Azië door, met hen hebben we al vele avonturen meegemaakt. In de avond hadden we geregeld dat wij en de motorrijders bij de boerenfamilie van onze hutjes gingen dineren. Op het menu stond kip…we mochten 3 levende kippen uitzoeken voor het hele gezin van 11 personen. Suz wilde graag toekijken hoe deze kippen op Laotiaanse wijze geslacht werden. De rest van de avond bestond uit gezellig tegenover elkaar zitten en elkaar toelachen (dit aangezien de hele familie geen Engels sprak), liedjes uit eigen land zingen en Laotiaans leren spreken.
De volgende ochtend vertrokken wij met tranen in onze ogen in een houten kano richting het vaste land om vervolgens naar de Cambodjaanse grens te gaan. We hadden allebei eigenlijk niet verwacht dat Laos ons zo geraakt zou hebben. De busreis richting Kratie (een noordelijke stad in Cambodja) verliep redelijk vlekkeloos. Dankzij wat aanpap-praktijken zijn we met korting het land binnen gekomen!
De eerste kennismaking met Cambodja was schokkend, er moet namelijk met dollars betaald worden..dan lijkt alles meteen veel duurder. In werkelijkheid is Cambodja in alle opzichten de dubbele prijs in vergelijking tot Laos.
Kratie staat bekend om de Irrawaddy zoetwater dolfijnen, dat kunnen we natuurlijk niet zo maar voorbij laten gaan. Het kleine stadje was een drukte tot en met, overal motorbikes, vuilnis op straat, bedelaars, een schril contrast met de afgelopen weken. Onze kamer in het guesthouse was super ruim met een televisie…nieuws voor het eerst in weken! In de avond zijn we naar de markt gaan om daar wat eten te kopen. Overal staan kraampjes met gegrilde vis, kip, soepen, groenten en allerlei raar uitziende-eetbare dingen. Je wijst een paar dingen aan en alles wordt zorgvuldig per sausje in een apart plastic zakje gedaan. Helaas was er nergens een bankje te bekennen, op de hotelkamer eten vonden we te ongezellig en op de grond eten in het pikkedonker is ook niet bepaald relaxed. Na een eindje lopen zagen we een paar Cambodjanen voor hun winkeltje aan een tafeltje zitten en vroegen wij of we er bij mochten zitten om onze maaltijd te nuttigen als we in ruil daarvoor water bij hen kochten. Dat was natuurlijk prima, iedereen stond plotseling op om voor ons de hele tafel te gaan dekken…. hoe luxe wil je het hebben?!
De volgende dag zijn we al vroeg achter op een motorbike gesprongen (met z’n 3en op één scooter, wat nog meevalt voor de Cambodjaanse en Laotiaanse begrippen, het record staat nu op 5 personen op 1 scooter.) richting het dorpje waar de boten vertrekken om de dofijnen te spotten. Heel wat dolfijnen gezien, maar helaas zijn ze zo snel weer onder water dat het zo goed als onmogelijk is om ze te fotograferen. Na 90 minuten op het water gedobberd te hebben zijn we met de motorbike naar een berg gereden met verschillende tempels er op. Aan de ene kant van de berg wonen monikken en aan de andere kant nonnen. Aangekomen bij de nonnen werden we meteen uitgenodigd in een van de kleine huisjes om met handen en voeten te komen kletsen. 2 lieve kleine nonnen kwamen aanzetten met manden met fruit en we kwamen er niet onderuit om minimal 7 bananen pp te verorberen… met een volle buik waggelden we vervolgens de trappen van de nonnenheuvel weer af. Als afsluitend onderdeel van de dag wilden we het plaatselijke revalidatiecentrum bezoeken. Aldaar werden wij heel hartelijk ontvangen en kregen we meteen een rondleiding. Het revalidatiecentrum schijnt samen te werken met het centrum waar wij gaan werken in Phnom Penh. In de avond hebben we voor de tweede keer Cambodjaans gegeten en als toetje had Suz een overheerlijke :-s krekel…. na heel wat wikken en wegen heeft ze twee pootjes en de billen opgegeten, het smaakte als chips....maar het idee was heel vies!!!
En dan nu…werk aan de winkel, richting Phnom Penh!!
ps. bedankt voor al jullie leuke reacties op onze verhalen! Fijn om te horen van het thuisfront:-)
Er staan trouwens wat foto's voor de liefhebbers op http://www.mijnalbum.nl/Album=SDX7BXTX

Kus van Suz en Raan