Ziekenhuis in Cambodja

Lieve allemaal,
Lang geleden dat we wat van ons hebben laten horen. Zelfs al kerst geweest. We hopen dat iedereen een fijne kerst heeft gehad en lekker heeft gegeten.
Hier in Cambodja is de afgelopen tijd met ons veel gebeurd, zoals sommigen van jullie wel weten.
Na de laatste dag fieldtrip voelde Suz zich zoals jullie al hadden jullie lezen niet zo lekker. Ze had dikke lymfeknopen in haar lies, hoofdpijn en koorts. Na twee dagen kwam er ook huiduitslag over haar hele lichaam bij. We dachten eerst dat het een ontschuldig griepje was. Alle Cambodjanen waren op dat moment ongeveer ook verkouden omdat het weer omslaat (het wordt winter wat een verschil van ongeveer 3 graden inhoudt, maar goed...).
Na drie dagen in bed te hebben gelegen besloten we maar eens om in het boekje te kijken, dat we in Nederland van de GGD hadden gekregen. Daarin wordt geadviseerd om na drie dagen onveranderde koorts een arts te raadplegen. En het was natuurlijk net weekend... Vanuit het boekje en met behulp van internet had we zelf al een idee van wat Suz zou kunnen hebben. We dachten dat ze Denque fever zou hebben. Dit is een ziekte die wordt overgedragen door een muggensteek van een besmette mug die overdag prikt.
Na advies van onze collega’s besloten we naar welk ziekenhuis we zouden gaan. In het ziekenhuis was helaas geen Engelstalige arts aanwezig omdat het zaterdag was. De medici spreken hier wel allemaal Frans maar aangezien onze Franse spreekvaardigheid niet geweldig is, was het redelijk lastig om goed te kunnen communiceren.
Na het onderzoek wilde de arts een bloedtest laten doen. Die zelfde avond konden we de uitslag ophalen en maandag moesten we terugkomen. Toen we uiteindelijk maandag terug kwamen zat dat hele ziekenhuis vol wachtenden mensen. Als we netjes op onze beurt hadden moeten wachten had het waarschijnlijk tien uur geduurd voor we aan de beurt waren maar als buitenlander ga je (hoe ongemakkelijk ook) voor. Toen de arts daar de uitslag van de bloedtest zag zei ze direct dat Suz moest blijven. De hoeveelheid bloedplaatjes en wittebloedcellen was erg verlaagd. We herinnerden haar eraan dat het de bloedwaarden van zaterdag waren en dat het nu al veranderd kon zijn. Met spoed werd er vervolgens een nieuwe bloedtest gedaan waaruit bleek dat de situatie van Suz haar bloed opnieuw achteruit was gegaan. Vervolgens stonden we voor de keuze VIP-kamer of gedeelde kamer. Dit was geen lastige keuze, aangezien het in een VIP-kamer mogelijk was dat Raan bleef slapen. We hadden een grote koelkast, een eigen badkamer en een slaapbank.
Continu stond er 10 man aan artsen rond het bed. Ze namen een zieke buitenlander blijkbaar erg serieus. Om het uur kwamen weer andere doktoren binnen lopen om ook eens polshoogte te nemen of om gewoon gezellig te kletsen. Suz had van haar rare huiduitslag en andere vlekken foto’s gemaakt, wat enorm interessant bleek voor een presentatie die ze aan het maken waren over de ziekte. De arts vermoedde dat een tekenbeet de oorzaak van alle ellende was. De behandeling bestond uit 10 dagen antibiotica. Ik moest in het ziekenhuis blijven om in de gaten gehouden te worden. Er werd drie keer per dag bloeddruk en temperatuur gemeten en verder werd er elke dag een bloedtest gedaan. In Azie hebben de teken geen lym, maar dragen veel teken parasieten met zich mee die je ziek kunnen maken.
Om de diagnose te kunnen bevestigen werd er een uitgebreide bloedtest gedaan. Verder werd er elke dag nog een kleinere bloedtest gedaan om in de gaten te kunnen houden of een infuus al nodig was. Ze konden in elk geval al zien dat er een lichte leverbeschadiging opgelopen was. Niet zo prettig...

Maar over het algemeen hadden we het naar ons zin in het ziekenhuis. We hadden favoriete verpleegkundigen, kregen zieke-bezoek van mede backpackers die we ontmoet hadden in Laos, Suz was vooral veel aan het slapen en Raan aan het zwemmen in luxe zwembaden en voor Suz aan het zorgen. Raan zorgde elke avond voor een Indiaas take-away-feestmaal.
Na 4 dagen mochten we naar huis maar we moesten eerst even afrekenen voor Suz haar paspoort terug kreeg. We moesten cashen ondanks dat de verzekering al documenten had gefaxd naar het ziekenhuis waardoor het niet nodig zou zijn om zelf te betalen. Hier snapten het personeel van het ziekenhuis echter niks van en dit zorgde voor grote oproer.... Ook moest Suz ongeveer een half uur op de arts inpraten om nog een laatste bloedtest te mogen doen.

Het was nu donderdag en Suz was continu erg moe. We zouden de maandag op fieldtrip gaan, voor een week in de bush-bush om self-caretraining te gaan geven. Het was alleen de vraag of het wel zo verstandig was om een 9 uur durende reis in een jeep op slechte wegen te gaan maken met ook nog eens een slechte weerstand..... moeilijke keuze. Hoe het afliep is te lezen in het volgende bericht.

Daaaag allemaal, dikke kus van Raan en Suz