Fieldtrip...ja of nee??
Door: raan en suz
30 December 2008 | Cambodja, Phnom-Penh
FIELDTRIP
Maandag 15 december zou de fieldtrip naar Udum Meanchey beginnen. We hadden ons beiden erg verheugd om een weekje naar een afgelegen dorpje in ‘the middle of nowhere’ te gaan en daar mee te helpen met het geven van de ‘selfcare training’. Aangezien Suz niet topfit is door de afgelopen anderhalve week in de weer te zijn geweest met haar gezondheid (zie vorig bericht), waren wij dusdanig aan het twijfelen of het wel verstandig was om mee te gaan. De avond voor vertrek hebben we onze collegae toch maar afgebeld met de mededeling dat Suz het toch rustig aan moet doen, ze waren allemaal erg teleurgesteld, maar vonden het wel begrijpelijk. Suz en Raan gingen sip naar bed en na een halve nacht wakker te hebben gelegen, besloten we een half uur voor vertrek toch maar wel mee te gaan....hoe bedoel je....wispelturig?!? Als een gek hebben we al het nodige ingepakt en de koelkast leeg geplunderd ( zo’n 10 kg aan fruit, chocopasta, pindakaas en liters water) en gingen we op pad. De driver stond al klaar en de eerste stop was reeds na 10 minuten, alwaar we moesten wachten op de dokter en toestemming om op mission te gaan. Omdat we geen enkele hoogte kregen van hoe lang het het wachten zou duren (ergens tussen de 10 minuten of 4 uur werd ons gezegd), besloten we alvast sinterkerst te vieren. 5 december hadden we uitgesteld vanwege het heen en weer rennen naar het ziekenhuis. Raan had voor ons beiden een klein cadeautje gekocht en voor elkaar hadden we een gedicht geschreven. In het kantoor van de dokter hebben we dan ook luidkeels onze Sinterklaas liederen ten gehore gebracht. Waarop de dokter zijn karaoke-cd alleen maar harder zette :). Toen we net de eerste regels van het gedicht voorlazen werden wij reeds terug naar de auto gedirigeert en konden we de enorme reis (10 uur in de auto) voortzetten.
Even in het kort een uitleg van hoe en wat. Het revalidatie centrum ‘Kieng Khleang’ heeft vast personeel, dus artsen, verpleegkundigen, fysiotherapeuten, ergotherapeuten enz. Daarnaast zijn er een aantal leden (artsen, fysiotherapeuten, healthworkers en district supervisors) van CIOMAL (de organisatie waar we voor werken en het revalidatie centrum onder zijn hoede heeft) die alleen buiten het revalidate centrum werken en mensen vanuit het hele land opsporen met lepra. Elke week is er dus een fieldtrip, steeds weer naar een andere lokatie en tevens een herhalingscursus op dezelfde plek. Tijdens de eerste cursus van selfcare training komen er een stuk of 25 mensen met lepra bijeen in het lokale ziekenhuis. Aldaar wordt 4 of 5 dagen training gegeven over wat de ziekte precies inhoud, op welke manier het besmettelijk is, hoe ze hun wonden moeten verzorgen, adviezen gegeven voor het dagelijks leven. Bijvoorbeeld; hoe haal je een hete pan van het vuur (ze voelen de hitte namelijk niet omdat de zenuwen aangetast zijn, dus voelen ze het ook niet als ze verbranden waardoor er wonden ontstaan die steeds groter worden als ze niet verzorgd worden met als gevolg dat er vingers e.d. af vallen.), waarom moet je altijd goede schoenen dragen. Alles wordt heel praktisch uitgelegd aan de hand van spelletjes en plaatjes, aangezien de meesten analphabeet zijn. Alles wat ze geleerd hebben wordt ook meteen in de praktijk gebracht, ze moeten voordoen hoe ze bijvoorbeeld het graan dorsen, koken, wonden verzorgen zodat ze meteen op hun fouten gewezen kunnen worden.
Tijdens deze training worden schoenen en handschoenen uitgedeeld, ze krijgen geld voor vervoer en eten gedurende de week, aangezien ze die week geen inkomsten hebben. De fysiotherapeut die de training gaf, met behulp van een arts, leidde meteen de lokale healthworkers op, zodat deze het een volgende keer konden doen. De deelnemers van de training hadden niet eerder blanke mensen gezien, dus we stonden natuurlijk in het middelpunt van de belangstelling. De fysiotherapeut die de training gaf deed zijn werk echt vol overgave, een ontzettend lieve man. In de avonduren hadden we ontzettende lol met onze collegae, we hebben onze Khmer-vocabulaire (taal die de Cambodjanen spreken) enorm uitgebreidt. En onze collegae natuurlijk ook een woordje Nederlands bijgespijkerd, dat blijft leuk :-) Een van de avonden hebben we nog karaoke gezongen, wat hier door de Cambodjanen veelvuldig gedaan wordt als vrijetijdsbesteding. Nadat een stelletje corrupte militairen ons maar bleef lastig vallen zijn we er snel vandoor gegaan.
In de ochtenduren is het zelfs aan de frisse kant....zo rond de 20 graden, de winter is hier in het noorden van Cambodja ook begonnen, lange mouwen weer dus.
Na 4 dagen training vertrokken wij richting Siem Reap, de stad vlak bij de Angkor Wat (één van de 7 wereldwonderen), al waar onze collegae ons zouden droppen. Halverwege de rit werd er midden op de weg gestopt voor een plaspauze, zonder enige beschutting voor de dames. Om een beetje privacy te zoeken besloot Raan om achter een paar stengeltjes haar broek te laten zakken, maar zover mocht het niet komen.... Na 3 stappen uit de auto werd ze in drijfzand gezogen, binnen een mum van tijd zat ze vast tot haar knieën. Twee collegae hebben haar eruit geholpen en op het nippertje gered, wel moest ze haar oude vertrouwde slippers vaarwel zeggen en op blote voeten de stad in. Na het hele gebeuren was Raan toch echt wel geschrokken, vooral omdat deze provincie helemaal vol ligt met landmijnen, het had dus ook geheel anders af kunnen lopen...brrr.
Wordt vervolgd...... op naar de avonturen naar een van de hoogte punten van onze reis.
Morgen is het oud&nieuw, maak er een leuk feestje van.....aan ons zal het hoogst waarschijnlijk voor bij gaan, aangezien we de volgende dag al weer om 6.30 uit de veren moeten...
HAPPY NEW YEAR...........
xx Raan en Suz
Maandag 15 december zou de fieldtrip naar Udum Meanchey beginnen. We hadden ons beiden erg verheugd om een weekje naar een afgelegen dorpje in ‘the middle of nowhere’ te gaan en daar mee te helpen met het geven van de ‘selfcare training’. Aangezien Suz niet topfit is door de afgelopen anderhalve week in de weer te zijn geweest met haar gezondheid (zie vorig bericht), waren wij dusdanig aan het twijfelen of het wel verstandig was om mee te gaan. De avond voor vertrek hebben we onze collegae toch maar afgebeld met de mededeling dat Suz het toch rustig aan moet doen, ze waren allemaal erg teleurgesteld, maar vonden het wel begrijpelijk. Suz en Raan gingen sip naar bed en na een halve nacht wakker te hebben gelegen, besloten we een half uur voor vertrek toch maar wel mee te gaan....hoe bedoel je....wispelturig?!? Als een gek hebben we al het nodige ingepakt en de koelkast leeg geplunderd ( zo’n 10 kg aan fruit, chocopasta, pindakaas en liters water) en gingen we op pad. De driver stond al klaar en de eerste stop was reeds na 10 minuten, alwaar we moesten wachten op de dokter en toestemming om op mission te gaan. Omdat we geen enkele hoogte kregen van hoe lang het het wachten zou duren (ergens tussen de 10 minuten of 4 uur werd ons gezegd), besloten we alvast sinterkerst te vieren. 5 december hadden we uitgesteld vanwege het heen en weer rennen naar het ziekenhuis. Raan had voor ons beiden een klein cadeautje gekocht en voor elkaar hadden we een gedicht geschreven. In het kantoor van de dokter hebben we dan ook luidkeels onze Sinterklaas liederen ten gehore gebracht. Waarop de dokter zijn karaoke-cd alleen maar harder zette :). Toen we net de eerste regels van het gedicht voorlazen werden wij reeds terug naar de auto gedirigeert en konden we de enorme reis (10 uur in de auto) voortzetten.
Even in het kort een uitleg van hoe en wat. Het revalidatie centrum ‘Kieng Khleang’ heeft vast personeel, dus artsen, verpleegkundigen, fysiotherapeuten, ergotherapeuten enz. Daarnaast zijn er een aantal leden (artsen, fysiotherapeuten, healthworkers en district supervisors) van CIOMAL (de organisatie waar we voor werken en het revalidatie centrum onder zijn hoede heeft) die alleen buiten het revalidate centrum werken en mensen vanuit het hele land opsporen met lepra. Elke week is er dus een fieldtrip, steeds weer naar een andere lokatie en tevens een herhalingscursus op dezelfde plek. Tijdens de eerste cursus van selfcare training komen er een stuk of 25 mensen met lepra bijeen in het lokale ziekenhuis. Aldaar wordt 4 of 5 dagen training gegeven over wat de ziekte precies inhoud, op welke manier het besmettelijk is, hoe ze hun wonden moeten verzorgen, adviezen gegeven voor het dagelijks leven. Bijvoorbeeld; hoe haal je een hete pan van het vuur (ze voelen de hitte namelijk niet omdat de zenuwen aangetast zijn, dus voelen ze het ook niet als ze verbranden waardoor er wonden ontstaan die steeds groter worden als ze niet verzorgd worden met als gevolg dat er vingers e.d. af vallen.), waarom moet je altijd goede schoenen dragen. Alles wordt heel praktisch uitgelegd aan de hand van spelletjes en plaatjes, aangezien de meesten analphabeet zijn. Alles wat ze geleerd hebben wordt ook meteen in de praktijk gebracht, ze moeten voordoen hoe ze bijvoorbeeld het graan dorsen, koken, wonden verzorgen zodat ze meteen op hun fouten gewezen kunnen worden.
Tijdens deze training worden schoenen en handschoenen uitgedeeld, ze krijgen geld voor vervoer en eten gedurende de week, aangezien ze die week geen inkomsten hebben. De fysiotherapeut die de training gaf, met behulp van een arts, leidde meteen de lokale healthworkers op, zodat deze het een volgende keer konden doen. De deelnemers van de training hadden niet eerder blanke mensen gezien, dus we stonden natuurlijk in het middelpunt van de belangstelling. De fysiotherapeut die de training gaf deed zijn werk echt vol overgave, een ontzettend lieve man. In de avonduren hadden we ontzettende lol met onze collegae, we hebben onze Khmer-vocabulaire (taal die de Cambodjanen spreken) enorm uitgebreidt. En onze collegae natuurlijk ook een woordje Nederlands bijgespijkerd, dat blijft leuk :-) Een van de avonden hebben we nog karaoke gezongen, wat hier door de Cambodjanen veelvuldig gedaan wordt als vrijetijdsbesteding. Nadat een stelletje corrupte militairen ons maar bleef lastig vallen zijn we er snel vandoor gegaan.
In de ochtenduren is het zelfs aan de frisse kant....zo rond de 20 graden, de winter is hier in het noorden van Cambodja ook begonnen, lange mouwen weer dus.
Na 4 dagen training vertrokken wij richting Siem Reap, de stad vlak bij de Angkor Wat (één van de 7 wereldwonderen), al waar onze collegae ons zouden droppen. Halverwege de rit werd er midden op de weg gestopt voor een plaspauze, zonder enige beschutting voor de dames. Om een beetje privacy te zoeken besloot Raan om achter een paar stengeltjes haar broek te laten zakken, maar zover mocht het niet komen.... Na 3 stappen uit de auto werd ze in drijfzand gezogen, binnen een mum van tijd zat ze vast tot haar knieën. Twee collegae hebben haar eruit geholpen en op het nippertje gered, wel moest ze haar oude vertrouwde slippers vaarwel zeggen en op blote voeten de stad in. Na het hele gebeuren was Raan toch echt wel geschrokken, vooral omdat deze provincie helemaal vol ligt met landmijnen, het had dus ook geheel anders af kunnen lopen...brrr.
Wordt vervolgd...... op naar de avonturen naar een van de hoogte punten van onze reis.
Morgen is het oud&nieuw, maak er een leuk feestje van.....aan ons zal het hoogst waarschijnlijk voor bij gaan, aangezien we de volgende dag al weer om 6.30 uit de veren moeten...
HAPPY NEW YEAR...........
xx Raan en Suz
-
30 December 2008 - 14:04
Els:
Spannend allemaal meiden! Goed om te horen dat je je daar ook misdraagt Suz ;) Alvast een heel gelukkig nieuw jaar, we zullen op je proosten morgen! Dikke kus! -
30 December 2008 - 17:36
Paul:
De verhalen worden inderdaad steeds spannender. Benieuwd in welke staat pa en ma v. Roijen jullie straks aan gaan treffen ;-) Nog heel veel succes en vanuit Limburg alvast "un gooije roetsj" richting het nieuwe jaar!
Groeten, Paul. -
30 December 2008 - 19:45
Sjoerd:
Oww wat een cliffhanger! ik kan niet wachten tot het volgende verhaal: maar allemaal erg leuk om te lezen. Ik zal aan jullie denken om 06:30 nieuwjaarsdag... succes!
kusje -
31 December 2008 - 00:37
Ruben:
happy new year zometeen!
-
31 December 2008 - 00:47
Iet:
Hallo Dames,
Aangezien het met de slaap niet wil lukken ben ik de mail maar eens gaan doorlezen, dat was alweer een tijdje geleden. Weer spannende verhalen. Kijk uit voor landmijnen brr eng hoor.
Het is hier bitterkoud, momenteel vriest het hier 10 graden. Iedereen is volop aan het schaatsen. Sjoerd heeft al een nat pak gehaald vanochtend, die zakte door het ijs, lachen.
Het was op een ondergelopen weiland dus hij kon er ruim staan, maar koud was het wel.
Een hele fijne jaarwisseling en de allerbeste wensen voor 2009. Veel liefs van ons allemaal, Iet -
31 December 2008 - 11:15
Yvon:
Hee lekkere meiden, met jullie sinterklaasliedjes zingen enzo... leuke verhalen ga zo door. Ik heb vannnacht mijn eerste nachtdienst in de thuiszorg erop zitten, bij een man die tia's heeft gehad en verzwakt is en van wie de vrouw in hjet ziekenhuis ligt. Best zaaaaai. Mar wel lekker verdiend en nu weer vrij. Een goed vervoplg op jullie trip , wat gaat het snel voorbij he. En veel plezier met die maama en die papaaaa.
-
31 December 2008 - 11:18
Maya:
Gott nytt år! Dikke zoenen en niewjaarsknuffels -
01 Januari 2009 - 14:30
Gini:
Meiden, voor het nieuwe jaar heel veel goeds en plezier in alles wat jullie doen. Geniet ervan en pas goed op jezelf. Groeten. -
11 Januari 2009 - 17:11
Irma (de Buuf):
Hey Raan,
Sprak je moeder net en kwamen erachter dat we elkaar wel hadden kunnen tegenkomen! Ik zat namelijk pasgeleden ook in Cambodja!!! (eind oktober tot 2e week november) Jammer dat we het niet wisten anders hadden we misschien ergens een drankje kunnen doen in Phnom Penh!!
Zie je snel weer in Haarlem, veel plezier nog en stuur maar wat zon hier heen!
Groetjes Irma de dreadlock buuf. -
14 Januari 2009 - 12:14
Donna:
SUSSAA! HAPPY BIRTHDAY TO YOU!!!
Ik ga binnenkort weer alle verhalen lezen want ik zie dat ik weer een hoop heb gemist,maar voor nu wens ik je een hele fijn verjaardag!
Knuffel, Don -
14 Januari 2009 - 12:33
Ruben:
Suzan gefeliciteerd!!!! dat je maar een hele fijne, mooie en relaxte verjaardag mag hebben.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
