Een overvolle agenda tijdens onze eerste werkweek
Door: raan en suz
03 December 2008 | Cambodja, Phnom-Penh
Lieve allemaal,
Na een aantal dagen dat we echt even aan de grote stad Phnom Penh moesten wennen hebben we nu helemaal onze draai gevonden. Het is er enorm chaotisch, maar er is ontzettend veel te doen. Na ons weekendje waarin we vooral wat wegwijs moesten worden, kochten we beiden meteen op maandag....ja wel ..een fiets. Hoe bedoel je echte Nederlanders!!
Helaas had Rani niet veel geluk en was na de eerste fietstocht de ketting al gebroken. De mensen van Ciomal zijn ontzettend aardig en behulpzaam dus gezamelijk losten we dit probleem weer op.
Op de eerste dag in het revalidatiecentrum ontmoeten we voor het eerst onze collega’s. Daarnaast werd met de directeur het programma voor de komende zes weken doorgenomen. En hier bleek, alles kan en mag geregeld worden en er wordt eigenlijk niks van ons geeist.
Als eerste kenismaking met de ziekte lepra kregen we van de technische arts van het centrum een spoedcollege over alles rond lepra. Verder is er veel tijd voor zelfstudie of zelf rondkijken. We kijken ook af en toe mee met de Cambodjaanse studenten die co-schappen lopen. Alleen is het jammer dat er in het frans wordt onderwezen, iets moeilijker te volgen voor ons.
Na de eerste dag hebben we wat onderzoeken meegekeken, gekeken hoe de patienten samen hun oefeningen uitvoeren etc.
Even kort over lepra (voor de geinteresseerden): Het is een bacteriele infectieziekte, waarschijnlijk overdraagbaar door slijm uit de neus. Lepra moet met sterke medicatie een half jaar tot een jaar worden behandeld. Na de eerste dag medicatie is de ziekte al niet meer besmettelijk. Omdat lepra zenuwen in de voeten, handen en ogen aantast moeten patienten die behandeld worden vooral worden voorgelicht. Dit omdat vaak het gevoel in de handen of voeten minder is, waardoor mensen geen pijn meer voelen wanneer ze een wond hebben. Ze lopen er vaak zolang mee door omdat ze niet weten hoe ze met de ziekte moeten omgaan maar ook omdat ze geen pijn voelen.
Vrijdag kregen we de kans om mee te gaan naar twee gevangenissen. Onze organisatie Ciomal is namelijk begonnen met een project dat “adopt a prison” heet. Het doel hiervan is om de gevangen moeders te ondersteunen die met hun kinderen in de gevangenis wonen. Deze kinderen zijn namelijk vaak ziek of sterkt ondervoed omdat ze onder zulke slechte omstandigheden leven. Elke moeder krijgt elke twee weken een zak met eten ter waarde van 30 us dollar met daarin o.a. 5 kg rijst, gedroogde vis en blikjes tomaten.
Toen we in de gevangenis aankwamen rende iedereen ons al te gemoed. We hebben met de kinderen gespeeld en met een Deense vrouw gesproken die sinds 7 maanden gevangen zit vanwege verdenking van drugshandel. Zelf had ze een heel ander verhaal maar je weet maar nooit in hoeverre iemand de waarheid verteld. De gevangenen zaten er onder verschikkelijke omstandigheden. Met 30 personen in een cel met een gezamelijke wc. Iedereen had enkel een betonnen bankje om op te slapen. Binnen werd gekookt en geleefd. Slechts 4 uur per dag mogen de gevangenen naar buiten en vaak moeten ze daar nog geld voor betalen ook. We hebben stiekum wat foto’s gemaakt en kregen hier acuut problemen mee. Dit werd nog erger doen Suz (met toestemming van de diplomaat die ons vergezelde) pennen aan kinderen wilde uitdelen. De volwassen werden echter helemaal wild en vlogen haar aan. Rani die haar te hulp wilde schieten werd tegen gehouden door een bewaker. Toen was het echt tijd om weg te gaan.....
Na een volgeplande eerste werkweek was het dan ook echt even tijd voor weekend, om alle eerste indrukken te verwerken. Op zaterdag hebben we lekker uitgeslapen en hadden we in de ochtend even tijd genomen om kleding te wassen en andere klusjes te doen waar we nog geen tijd hadden. Plotseling stond de directeur voor onze neus, welke met vier dagen vertraging eindelijk is aangekomen in PP (Phnom Penh). Deze was een aantal dagen op familie bezoek in Zwitserland, maar aangezien het vliegveld van Bangkok dicht is, moest hij zijn vlucht omboeken. We werden verwelkomd met overheerlijke........chocolaaaaaaa en zwitserse kaas...!!! We waren (en zijn, de voorraad is nog niet op) ontzettend blij, de kaas en chocola zijn hier in Cambodja (en Laos) onbetaalbaar en smaken respectievelijk naar plastic en poep. De directeur, Harald, bood aan dat een van ons in zijn huis kon logeren, zodat we vanaf nu niet meer in één bed hoeven slapen. Nu wonen we dus niet meer samen, maar wel in dezelfde straat.
In de middag zijn we naar de Russische markt gegaan, waar je werkelijk alles kunt kopen voor een 10e van de normale prijs, je kunt het zo gek niet bedenken. We waren allebei toe aan een nieuwe rugzak, aangezien die van Raan het al in het vliegtuig naar Bangkok begeven had en die van Suz inmiddels een grabbelton is geworden. In de avond waren we uitgenodigd bij één van onze fysiocollegae, haar zoontje was jarig. Prachtig om te zien hoe dat er allemaal aan toe gaat. Eerst zeer uitgebreid eten, met weet ik hoe veel verschillende gerechten, met een rietje uit een kokosnoot drinken, met stokjes noodlesoup eten, stengels van waterlelies naar binnen werken, bananenbloemen, je kunt het zo gek niet bedenken. Na het eten gingen we naar binnen alwaar de verjaardagstaart met kaars ons reeds op stond te wachten. Het was inmiddels een drukte van jewelste geworden, keiharde muziek en het kleine jongetje wat zijn 3e verjaardag vierde stond te midden van al het tumuld voor zijn verjaardagstaart te huilen. Een beetje te veel van het goede dus, maar toen de kaars eenmaal uit was, hij de taart mocht proeven en zijn cadeautjes open mocht maken, was alles weer goed. De meeste gasten waren te verlegen om met ons te praten, omdat ze denken te weinig engels te spreken. Na wat complimentjes kwamen ze al wat meer los, al met al een gezellige avond. ’S avonds moesten we op onze fietsen naar huis, omdat onze gastvrouw niet wilde dat we alleen in het pikkedonker in een onbekende buurt naar huis reden, werden we met een pc-hoofdtrekker en een motorbike terug begeleid!!!
Zondag hebben we de stad op de fiets verkend, er waren op verschillende lokaties foto-exposities te zien. Twee vliegen in één klap, we hebben een heel vol programma inmiddels. Er is hier qua cultureel heel wat te doen, we hoeven ons geen moment te vervelen.
Maandag is de werkweek weer begonnen, dit keer gingen we met een arts, fysiotherapeut en driver het platteland op. In de afgelegen gebieden is er weinig controle voor de leprapatienten en kan het soms uit de hand lopen met de wonden. De leprapatienten krijgen aan huis self-care training en een follow-up cursus. Dat houdt in dat ze elke dag, 3xp/d 20 min. in een voetenbad moeten zitten, eelt schrapen, olieën en oefenen. Deze adviezen worden niet altijd nauwkeurig opgevolgd, dus het is zeer zeker nodig dat ze af en toe herinnerd worden. De omgeving was echt prachtig, overal kleine boerderijtjes, mensen in hutjes, zonder elektra, etc. overal koeien, hooi en rijst, terug naar de middeleeuwen. Eén van de leprapatienten was er zo slecht aan toe dat we hem meegenomen hebben naar PP, zodat hij tijdelijk (+/- 4 maanden) in het revalidatiecentrum kan verblijven. Dat was heel indrukwekkend om te zien, hij pakt al zijn benodigdheden in een plasticzakje en gaat met ons mee. Hoe makkelijk dat allemaal gaat... De man was nog nooit van zijn leven uit zijn dorpje geweest en was ontzettend nerveus tijdens de rit naar de grote stad PP. We hopen dat hij zich snel wat meer op zijn gemak gaat voelen in het revalidatie centrum.
Vandaag, 3 december, is de internationale dag van ‘disabled people’. Het hele revalidatiecentrum is weken bezig met de voorbereiding en de patienten staan te trappelen in hun nieuwe t-shirt om mee te lopen in de optocht. Suz was vandaag ziek (hoofdpijn, buikpijn en heel erg moe) en moest thuis blijven helaas. Rani heeft als enige blanke-en-niet-gehandicapte meegelopen in de optocht en vervolgens 3 en een half uur naar een speech van de minister van sociale zaken moeten luisteren (in Khmer, Cambojaanse taal). De fysiotherapeut, enige die engels spreekt, was in geen velden of wegen te bekennen, dus ben ik gezellig met alle patienten mee op sleeptouw gegaan. Er waren allerlei spelletjes te doen als zaklopen, rolstoelrace etc. Een heerlijke, maar vermoeiende dag voor onze patienten.
Zo...eindelijk helemaal bij!
Vrijdag sinterklaas....!! We hopen dat er wat in onze schoen zit....wie weet!!
Groetjes uit het oververhitte Phnom Penh, Raan en Suz
Na een aantal dagen dat we echt even aan de grote stad Phnom Penh moesten wennen hebben we nu helemaal onze draai gevonden. Het is er enorm chaotisch, maar er is ontzettend veel te doen. Na ons weekendje waarin we vooral wat wegwijs moesten worden, kochten we beiden meteen op maandag....ja wel ..een fiets. Hoe bedoel je echte Nederlanders!!
Helaas had Rani niet veel geluk en was na de eerste fietstocht de ketting al gebroken. De mensen van Ciomal zijn ontzettend aardig en behulpzaam dus gezamelijk losten we dit probleem weer op.
Op de eerste dag in het revalidatiecentrum ontmoeten we voor het eerst onze collega’s. Daarnaast werd met de directeur het programma voor de komende zes weken doorgenomen. En hier bleek, alles kan en mag geregeld worden en er wordt eigenlijk niks van ons geeist.
Als eerste kenismaking met de ziekte lepra kregen we van de technische arts van het centrum een spoedcollege over alles rond lepra. Verder is er veel tijd voor zelfstudie of zelf rondkijken. We kijken ook af en toe mee met de Cambodjaanse studenten die co-schappen lopen. Alleen is het jammer dat er in het frans wordt onderwezen, iets moeilijker te volgen voor ons.
Na de eerste dag hebben we wat onderzoeken meegekeken, gekeken hoe de patienten samen hun oefeningen uitvoeren etc.
Even kort over lepra (voor de geinteresseerden): Het is een bacteriele infectieziekte, waarschijnlijk overdraagbaar door slijm uit de neus. Lepra moet met sterke medicatie een half jaar tot een jaar worden behandeld. Na de eerste dag medicatie is de ziekte al niet meer besmettelijk. Omdat lepra zenuwen in de voeten, handen en ogen aantast moeten patienten die behandeld worden vooral worden voorgelicht. Dit omdat vaak het gevoel in de handen of voeten minder is, waardoor mensen geen pijn meer voelen wanneer ze een wond hebben. Ze lopen er vaak zolang mee door omdat ze niet weten hoe ze met de ziekte moeten omgaan maar ook omdat ze geen pijn voelen.
Vrijdag kregen we de kans om mee te gaan naar twee gevangenissen. Onze organisatie Ciomal is namelijk begonnen met een project dat “adopt a prison” heet. Het doel hiervan is om de gevangen moeders te ondersteunen die met hun kinderen in de gevangenis wonen. Deze kinderen zijn namelijk vaak ziek of sterkt ondervoed omdat ze onder zulke slechte omstandigheden leven. Elke moeder krijgt elke twee weken een zak met eten ter waarde van 30 us dollar met daarin o.a. 5 kg rijst, gedroogde vis en blikjes tomaten.
Toen we in de gevangenis aankwamen rende iedereen ons al te gemoed. We hebben met de kinderen gespeeld en met een Deense vrouw gesproken die sinds 7 maanden gevangen zit vanwege verdenking van drugshandel. Zelf had ze een heel ander verhaal maar je weet maar nooit in hoeverre iemand de waarheid verteld. De gevangenen zaten er onder verschikkelijke omstandigheden. Met 30 personen in een cel met een gezamelijke wc. Iedereen had enkel een betonnen bankje om op te slapen. Binnen werd gekookt en geleefd. Slechts 4 uur per dag mogen de gevangenen naar buiten en vaak moeten ze daar nog geld voor betalen ook. We hebben stiekum wat foto’s gemaakt en kregen hier acuut problemen mee. Dit werd nog erger doen Suz (met toestemming van de diplomaat die ons vergezelde) pennen aan kinderen wilde uitdelen. De volwassen werden echter helemaal wild en vlogen haar aan. Rani die haar te hulp wilde schieten werd tegen gehouden door een bewaker. Toen was het echt tijd om weg te gaan.....
Na een volgeplande eerste werkweek was het dan ook echt even tijd voor weekend, om alle eerste indrukken te verwerken. Op zaterdag hebben we lekker uitgeslapen en hadden we in de ochtend even tijd genomen om kleding te wassen en andere klusjes te doen waar we nog geen tijd hadden. Plotseling stond de directeur voor onze neus, welke met vier dagen vertraging eindelijk is aangekomen in PP (Phnom Penh). Deze was een aantal dagen op familie bezoek in Zwitserland, maar aangezien het vliegveld van Bangkok dicht is, moest hij zijn vlucht omboeken. We werden verwelkomd met overheerlijke........chocolaaaaaaa en zwitserse kaas...!!! We waren (en zijn, de voorraad is nog niet op) ontzettend blij, de kaas en chocola zijn hier in Cambodja (en Laos) onbetaalbaar en smaken respectievelijk naar plastic en poep. De directeur, Harald, bood aan dat een van ons in zijn huis kon logeren, zodat we vanaf nu niet meer in één bed hoeven slapen. Nu wonen we dus niet meer samen, maar wel in dezelfde straat.
In de middag zijn we naar de Russische markt gegaan, waar je werkelijk alles kunt kopen voor een 10e van de normale prijs, je kunt het zo gek niet bedenken. We waren allebei toe aan een nieuwe rugzak, aangezien die van Raan het al in het vliegtuig naar Bangkok begeven had en die van Suz inmiddels een grabbelton is geworden. In de avond waren we uitgenodigd bij één van onze fysiocollegae, haar zoontje was jarig. Prachtig om te zien hoe dat er allemaal aan toe gaat. Eerst zeer uitgebreid eten, met weet ik hoe veel verschillende gerechten, met een rietje uit een kokosnoot drinken, met stokjes noodlesoup eten, stengels van waterlelies naar binnen werken, bananenbloemen, je kunt het zo gek niet bedenken. Na het eten gingen we naar binnen alwaar de verjaardagstaart met kaars ons reeds op stond te wachten. Het was inmiddels een drukte van jewelste geworden, keiharde muziek en het kleine jongetje wat zijn 3e verjaardag vierde stond te midden van al het tumuld voor zijn verjaardagstaart te huilen. Een beetje te veel van het goede dus, maar toen de kaars eenmaal uit was, hij de taart mocht proeven en zijn cadeautjes open mocht maken, was alles weer goed. De meeste gasten waren te verlegen om met ons te praten, omdat ze denken te weinig engels te spreken. Na wat complimentjes kwamen ze al wat meer los, al met al een gezellige avond. ’S avonds moesten we op onze fietsen naar huis, omdat onze gastvrouw niet wilde dat we alleen in het pikkedonker in een onbekende buurt naar huis reden, werden we met een pc-hoofdtrekker en een motorbike terug begeleid!!!
Zondag hebben we de stad op de fiets verkend, er waren op verschillende lokaties foto-exposities te zien. Twee vliegen in één klap, we hebben een heel vol programma inmiddels. Er is hier qua cultureel heel wat te doen, we hoeven ons geen moment te vervelen.
Maandag is de werkweek weer begonnen, dit keer gingen we met een arts, fysiotherapeut en driver het platteland op. In de afgelegen gebieden is er weinig controle voor de leprapatienten en kan het soms uit de hand lopen met de wonden. De leprapatienten krijgen aan huis self-care training en een follow-up cursus. Dat houdt in dat ze elke dag, 3xp/d 20 min. in een voetenbad moeten zitten, eelt schrapen, olieën en oefenen. Deze adviezen worden niet altijd nauwkeurig opgevolgd, dus het is zeer zeker nodig dat ze af en toe herinnerd worden. De omgeving was echt prachtig, overal kleine boerderijtjes, mensen in hutjes, zonder elektra, etc. overal koeien, hooi en rijst, terug naar de middeleeuwen. Eén van de leprapatienten was er zo slecht aan toe dat we hem meegenomen hebben naar PP, zodat hij tijdelijk (+/- 4 maanden) in het revalidatiecentrum kan verblijven. Dat was heel indrukwekkend om te zien, hij pakt al zijn benodigdheden in een plasticzakje en gaat met ons mee. Hoe makkelijk dat allemaal gaat... De man was nog nooit van zijn leven uit zijn dorpje geweest en was ontzettend nerveus tijdens de rit naar de grote stad PP. We hopen dat hij zich snel wat meer op zijn gemak gaat voelen in het revalidatie centrum.
Vandaag, 3 december, is de internationale dag van ‘disabled people’. Het hele revalidatiecentrum is weken bezig met de voorbereiding en de patienten staan te trappelen in hun nieuwe t-shirt om mee te lopen in de optocht. Suz was vandaag ziek (hoofdpijn, buikpijn en heel erg moe) en moest thuis blijven helaas. Rani heeft als enige blanke-en-niet-gehandicapte meegelopen in de optocht en vervolgens 3 en een half uur naar een speech van de minister van sociale zaken moeten luisteren (in Khmer, Cambojaanse taal). De fysiotherapeut, enige die engels spreekt, was in geen velden of wegen te bekennen, dus ben ik gezellig met alle patienten mee op sleeptouw gegaan. Er waren allerlei spelletjes te doen als zaklopen, rolstoelrace etc. Een heerlijke, maar vermoeiende dag voor onze patienten.
Zo...eindelijk helemaal bij!
Vrijdag sinterklaas....!! We hopen dat er wat in onze schoen zit....wie weet!!
Groetjes uit het oververhitte Phnom Penh, Raan en Suz
-
03 December 2008 - 15:14
Annelies:
Hi Suz!
Wat leuk, leerzaam en spannend allemaal! Pas je wel goed op jezelf? Nooit meer naar een gevangenis zo te horen! Komen er binnekort weer nieuwe foto's? (Ook van die gevangenen ;) Ik ben erg benieuwd). Ik blijf je volgen! Leuke verhalen!
Zoenen,
Lies -
03 December 2008 - 15:16
Baas:
Hi dames,
Klinkt weer allemaal prima, vooral de gevangenis lijkt mij indrukwekkend!
Groet vanuit een koud Nederland... -
03 December 2008 - 15:44
Idje:
heee, wow mooi verhaal.. wat leuk dat jullie ons zo regelmatig op de hoogte houden :) Het klinkt echt allemaal super spannend en interessant.. waar zijn de foto's? hebben jullie al een andere site waar iets opstaat?
heel veel succes nog en heel veel plezier.
kussen van id (en Daan) -
04 December 2008 - 09:32
OPA STEVERS:
Hoy ladies ,
ik heb met héél veel genoegen 't reis verslag gelezen ! wat maken jullie bar en BAR veul mee !! en nou mort ik de foto's nog zien maare kijken jullie in Godsnaam uit voor die LEPRA !! 1000 keer je handen wassen enne nooit zoenen hoor , en waarom was jij beroerd Suz ??? denk erom géén poepele geintjes hoor !! met mij gaat 't goed hoor en ik vind je mailtjes harstikke lief suz ! ik heb 't druk met m'n pupillen , op school { pepermoppen bakken met ± 35 kinderen met ass. van 'n 10 moeders 'n GROOT succes van 8.30 uur tot 11.30 inclusief Sinterklaas met personeel op 't dak [ plat] van 't klooster . ook heb ik v d week nog speculaas - gevuld speculaas gebakken , vraag maar aan je moeder hoe of 't is én mischien neemt ze nog wat voor jullie mee in Jan. zo dat is dat 'n paar stevige zoenen en tot de volgende keer !!! OPA -
04 December 2008 - 10:27
Ruben:
Heb het gelezen hoor!En nu dus een reactie ook op de website, haha.
Wat een avonturen weer allemaal maar gevangenen klinkt toch wel als een raar hoogtepunt.
Tot snel! Rub -
05 December 2008 - 11:16
Marieke:
hej raan en suz,
hier op mijn werk op het revalidatiecentrum in tilburg lees ik jullie verhaal over fysiotherapie werk daar. geheel andere wereld daar! interessant hoor!
geniet ervan!
liefs Marieke -
09 December 2008 - 18:13
Ilone:
Mijn hemel, wat een indrukken doen jullie op. Het lijkt me heel interessant maar doodvermoeiend. Maarik ben dan ook een oud mens, één van die volwassenen die je moet helpen met de fotosite (is nog niet gelukt trouwens maar ik wil er zonder hulp achterkomen).
Sinterklaas is hier heel gul geweest en de jongens hebben nu een playstation 3. Je snapt wat dat betekent. Het was erg gezellig.
Ga nu eten, Milan heeft gekookt. Tot de volgende keer. Kus, Ilone -
19 December 2008 - 13:18
Marjolein:
Hey meiden,
Inmiddels ook al veel van de verhalen gehoord van jullie, maar het blijft leuk om ze te lezen.
Pittige toch dus gelopen van 3 1/2 uur. Jammer dat Suuz niet mee kon.
Knuf Marjolein -
25 December 2008 - 14:15
Yvon:
Hee suz, het is kerst en ik ben met jouw ouwelui bij opa, en net hoorde ik pas van die vervelende tekenbeet enzo. Op 3 december was je er al ziek van he... Pas je goed op dat je goed uitgerust bent? Dan maar iets minder zien.
Wij hebben net een heerlijk blokje om gewandeld, aanvankelijk heerlijk zonnig met een fris windje. Nu doet je moeder even een dutje en Henk, jaaaa je raadt het al, leest de krant. En opa scharrelt achter me met wat paperassen. Lieve Rani en Suz, tot de volgende mailing maar weer. Liefs van Yvon
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
